Władysław Pasikowski jest najbardziej kasowym reżyserem polskiego kina. Każdy jego film staje się natychmiastowym przebojem i przyciąga do kin rzesze widzów. W latach 90. w polskim kinie istniało praktycznie tylko jedno nazwisko - Władysław Pasikowski. Ten syn biletera kinowego z Łodzi (rocznik ’59), zakochany w filmach Kazana, Ritta, Bergmana, Boormana, pozostający pod wpływem Peckinpaha i Scorsese, dokonał istnej rewolucji w kinematografii po roku 1989. Jedni z miejsca okrzyknęli go polskim Tarantino, ze względu na dużą dawkę artystycznie eksponowanej przemocy oraz seks i wulgarność. Inni, mając to samo na uwadze, nazywali go prostakiem i chamem, który kreuje świat pełen wypalonych pseudomacho i kobiet zasługujących tylko na miano szmat. Ale i oni nie mogli się nie zgodzić z faktem: Pasikowski to obok Juliusza Machulskiego i Macieja Ślesickiego zdecydowanie największe odkrycie w polskim kinie skierowanym do mas. A sam Pasikowski? Mimo że w swej filmografii na siedem tytułów ma aż sześć filmów sensacyjnych, nie uważa się za twórcę kina akcji, lecz kina popularnego. Na ekranie prezentuje twardy, surowy, męski świat, w życiu prywatnym jest (jeśli wierzyć Bogusławowi Lindzie) wrażliwy jak panienka. Lubi Eminema, jego ulubiony film jego idola - Martina Scorsese - to „Taksówkarz”. Ma w domu pistolet i strzela nie gorzej niż porucznik Maurer. Zapytany, czy gdy skończą mu się pomysły na filmy, zacznie kręcić sit-comy odpowiada: „Nawet wtedy spróbuję pisać książki”.

      Zadebiutował w 1991 roku filmem "Kroll", który wkrótce na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych został uhonorowany nagrodą za debiut i Nagrodą Specjalną Jury. Rok po "Krollu" Pasikowski nakręcił "Psy", a w 1994 roku drugą część filmu o podtytule "Ostatnia krew". Przy obydwu częściach współpracował ponownie z Bogusławem Lindą i Cezarym Pazurą. Sensacyjno - kryminalny film oparty na polskich realiach przełomu 1989 - 1990 stał się przebojem kinowym początku lat 90. Pierwsza część przyniosła twórcom nagrodę za reżyserię na FPFF w Gdańsku. Dowód swojego uznania dali także widzowie. Czytelnicy "Filmu" przyznali "Psom" Złotą Kaczkę dla najlepszego filmu 1992 roku.

      Kolejnym filmem był "Słodko-gorzki", nakręcony w 1996 roku. W gronie wykonawców znaleźli się, poza stale wspólpracującymi z reżyserem - Bogusławem Lindą i Cezarym Pazurą, Rafał Olbrychski, Anna Mamczur, a także sam Władysław Pasikowski. Reżyser i scenarzysta w jednym.

      Po "Słodko-gorzkim" reżyser nakręcił dwa filmy o tematyce wojennej: "Demony wojny wg Goi" i "Operację Samum". W 2001 natomiast na ekrany kin wszedł "Reich".
Od dłuższego czasu zapowiadana jest realizacja "Stawki większej niż życie" w reżyserii Pasikowskiego.
 

      Władysław Pasikowski jest autorem scenariuszy do większości swoich filmów. Lubi pracować z wypróbowaną grupą przyjaciół: aktorów i twórców (operator Paweł Edelman). W wywiadach przyznawał, że reżyserem został niejako z przymusu: jako chłopiec często spędzał popołudnia w kinie, w którym jako bileter pracował jego ojciec. Władysław Pasikowski należy do niewielkiej grupy artystów, których można nienawidzić lub kochać, ale nie można obok nich przejść obojętnie.

Biografia

      Reżyser filmowy, scenarzysta, pisarz. Urodził się 14 czerwca 1959 roku w Łodzi i, jak sam wspominał, od dzieciństwa był skazany na kino. "Moi rodzice pracowali na dwie różne zmiany. Mama kończyła pracę o szesnastej, a ojciec zaczynał o czternastej, więc przez te dwie godziny nie było co ze mną zrobić. Ponieważ ojciec pracował w kinie jako bileter, zabierał mnie na seanse" - mówił w jednym nielicznych wywiadów (unika ich jak ognia) na łamach "Filmu" (nr 03, 1998).

      W latach 1978-83 wraz z Pawłem Edelmanem, operatorem wszystkich swoich filmów, studiował kulturoznawstwo ze specjalizacją filmoznawstwo na Uniwersytecie Łódzkim, a potem reżyserię w szkole filmowej w Łodzi (1983-88). Szło mu nie najlepiej. Jednak za swój film absolutoryjny STASIEK nakręcony pod opieką Filipa Bajona otrzymał pięć z plusem.

      Asystował krótko przy serialu Andrzeja Konica „Pogranicze w ogniu“. Swój start zawodowy zawdzięcza Filipowi Bajonowi i Juliuszowi Machulskiemu.

      Reżyser opublikował powieść science-fiction „Ja, gelerth“(Wydawnictwo Zebra, 1993) nominowaną do nagrody im. Janusza A. Zajdla (coroczna nagroda literacka w dziedzinie fantastyki). Ma za sobą także debiut teatralny na deskach warszawskiego Teatru Powszechnego, gdzie wyreżyserował „Kto się boi Wirginii Woolf“ (premiera odbyła się 16 marca 2002). Fani przyznali mu w 1998 roku nagrodę "dla najlepszego reżysera lat 90." uzasadniając, że filmy Władysława Pasikowskiego opowiadają nie tylko o przemocy, ale przede wszystkim o miłości.

      Choć za swoje filmy zgromadził trzy nagrody za reżyserię (w tym za debiut) na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, wciąż czeka na Złotego Lwa. Reżyser lubi być postrzegany jako profesjonalista i sprawny rzemieślnik kina. Podkreśla, że nie zależy mu na przekazywaniu przesłania, że woli opowiadać "bajki dla dorosłych". Pasikowski zajmuje się również tworzeniem reklam. W roku 1998 zrobił film reklamowy dla Nissana, w którym wziął udział Marek Kondrat.

      Opracowała Izabela Klus.

_____________________________________________________________________

Filmografia

Reżyseria

2009 Stankiewicz

2007 Maszyna losująca

2003 Glina

2001 Reich

1998 Demony wojny według Goi

1996 Słodko - gorzki

1992 Psy

1991 Kroll

Scenariusz

2009 Stankiewicz

2007 Maszyna losująca

2001 Reich

1998 Demony wojny według Goi

1996 Słodko - gorzki

1992 Psy

1991 Kroll